Derin bir hayal kırıklığı: 1 Mayıs 2024

Anında binlerce 1 Mayıs yazılı balon, uçurtma gökyüzünü kuşatabilirdi. İşte tam burada en sevdiğim İtalyan yönetmen Fellini’nin Amarcord (Hatırlıyorum) filminden bir sahne aklıma geldi. Faşist diktatör Mussolini’nin askerleri sert adımlarla ve elleri Hitler selamına kilitlenmiş bir halde kasabayı işgal ederler. Herkese evlerine gitmelerini söylerler. Herkes evlerine çekilir ve Mussolini’nin askerleri köşe başlarını tutarlar. O da ne? Birden askerlerin kuşattığı meydandaki kilisenin çan kulesindeki bir hoparlörden Enternasyonal marşı çalmaya başlar ve tüm köyü kuşatır. Askerler şaşırırlar ve çan kulesindeki hoparlöre ateş etmeye başlarlar ama hoparlörden yükselen Enternasyonal marşı o gün defalarca çalınır ve evlerine çekilen köy halkı, marşa evlerinin pencerelerinden eşlik eder.

 

   İşte böyle dostlarım arada geçmiş günleri anımsamak iyi oluyor. Bu arada 1968-1970 yıllarında sokaklarda miting alanlarında yüzlerce oyun oynayan Devrim İçin Hareket Tiyatrosu’nun bir elemanı olduğum için işçi örgütlerine bir tavsiyem var: Öyle kimselerin okumadığı kalın kitaplar basacağınıza kadın ve erkek işçilerden oluşan bir tiyatroya ne dersiniz? Şöyle kalabalıkta birden bir sokak tiyatrosu başlasa ve bu sokak tiyatrosu haksız ölümlerin, Cumartesi Annelerinin, ilk işçi şehidi Şerif Aygün’ün hikâyesini anlatsa ve polisler de “Yahu ne oluyor?” diye merak içinde kalsalar ne güzel olurdu.  

Işıl Özgentürk    Cumhuriyet